وَ تَرَى الْجِبالَ تَحْسَبُها جامِدَةً وَ هِیَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحاب (نمل 88)
و کوه ها را میبینی پنداری که ساکت و بی حرکتند
حال آنکه همانند ابر در حرکتند
کوه ها سنگ نیستند انتظار سنگشان میکند
ایستاده ام بر فراز کوهی که
هیچگاه از چشم آسمان نمی افتد
قصد وداع نداری با نبی این کوهستان؟!
پ ن: گر تو ز من دوری کنی پس فرق تو با تقدیر چیست؟!
