خداوند هیچ کس را فراموش نمی کند

و همین برای آرامش تو کافی است!

دل نوشت: میان من و تو ، وصال هرگز، سکوت گاهی و نگاه همیشه هست.

هر کجا بعینه بینمت تو گویی در دلی

هر کجا به خاطر آرمت همانا در مقابلی ،

ندانم بر دلی یا دیده ی من؟!

چه دیده و کدام دل ؟! دیده ام دل شد و دل دلبر شد،

از دیده اثر نماند و از دل خبری ، آخر چه نویسم ؟!

با کدام دل با کدام دست ؟! دستی بر دل و دلی به دست دارم،

دلم در دست دوست و دستم بر دل از دست اوست !

 مگر نه این که هر دل بهشت گمشده ای دارد
و تو اردیبهشت پیدا شده منی ؟!
پس ای آنکه مرداد توأم عشق من باش

که بزرگترین انسان های روی زمین نیز گواهان صادق این واقعیتند

که در انسان، حقیقتی بزرگتر از عشق وجود ندارد

و من میدانم اگر روزگاری به شکل قلب زیبایت، آن زیبای زیبا آفرین

شعری بتوانم سرود، زیباگوترین شاعر دنیا خواهم شد،

آن هم در زیباترین جهان ها یعنی جهان قلب ها

و به راستی آن که تو را قدر نمی داند پس چه می داند؟!

و آن که به تو عشق نورزد پس به چه ارزد؟!

پی نوشت: آنکه عشق را از چشمان یوسف نمیخواند در کتاب من هم نخواهد خواند!

من پیامبرم ، معجزه ام عشق است ... اما چه فایده؟!

وقتی در پیراهن تو عطر اردیبهشت نیست ...

این کم اتفاقی نیست!

گوئیا در سرزمین مصر بیش از هزار سال خشکسالی است ...

پی نوشت:  فرقی نمیکند چشمانت متولد کدام فصل باشد؟

کاش تو یوسفم باشی و من کتابی با هزار آیه ی عاشقانه برایت! 

 اینک که این مینویسم در دل شب نشسته با شبی که در دل منست

و اگر می نویسم برای نوشتن از توست که عاشق نوشتنم ...

در سالی که گذشت تو جوان تر شده ای و من تنها تر

تا تو بدانی به عشق رضایت تو بود که سیب را گاز زدم

حالا ولی تنگ است دلی که برای تو شده انگار، یا حبیب العمر متی وقت لقاک؟!