کنعانیون

کاش زبانم گویای حرف دلم بود ...

اگر در محدوده کنعان، میتوانی ساز یوسف بزنی، بسم الله

به پندار وصال او چنان خو کرده دانیال
که روزش در خیال و هر شبش در خواب می بیند

اعتصاب از چشمانی شروع شد که زلیخا را نمی دیدند!

در منظره لانگ شات کوهستان،
شیرین تنها بک گراند وجودم است!
اینگونه دوستش دارم ...

ثانیه ها شاهدانی علیه من شده اند
شاهدانی بر دوری آن به آنِ من از او

گمان مکن مردی که از رفتنت سوخت عاشق آتش بود !

زیبایی سایه محبوب است ، هر جا که رود از پی او رود
و چون در پی او رود کج نرود فإن معشوقی علی صراط المستقیم
پس اگر کج رود آن عشق نیست، «هوس» است!

من از خود و  این قلم وارفته نا امیدم که سحرش دیگر او را نمی گیرد